Z kociego na nasze. Małgorzata Biegańska-Hendryk – Co jest, kocie? Wszystko, co musisz wiedzieć, aby zrozumieć swojego kota

Mam dwa koty. Dwa zupełnie różne koty i wcale nie chodzi o to, że ona jest dachowcem, a on niebieskim rosyjskim. Nie o płeć i rasę tu chodzi, a o osobowość i zwyczaje. Im dłużej je obserwuję, tym bardziej się przekonuję, że co kot, to inna historia.

Misia jest ekstrawertyczką. Kotem towarzyszącym, uroczą przylepą, takim pieskotem, który przybiega na zawołanie i non stop chodzi za człowiekiem. Uwielbia spać w łóżku, najchętniej przytulona. Ale nie przepada za byciem na rękach. Lubi bawić się myszkami i piórkami. W ciągu dnia śpi dość mało jak na kota, za to myje się o wiele częściej, niż kot statystyczny. Mało tego, oprócz siebie myje również Aleksa. Choć czasem strachliwa (odkurzacz to wciąż wyjący potwór), to u weterynarza jest idealnie obsługiwalna. Nie marudzi przy jedzeniu. Gdyby była kotem wychodzącym – na drzewie raczej byśmy jej nie zobaczyli. Woli nisko usytuowane powierzchnie.

Aleks jest introwertykiem. Kotem nieco wycofanym, najczęściej spędzającym prawie cały dzień w ostatnim, najbardziej zacisznym pokoju ucinając całą serię drzemek. A skoro o śnie mowa – jest również moim porannym budzikiem śniadaniowym. Lubi się tulić, ale na własnych warunkach. Czasem wręcz się tego domaga ładując się bezpardonowo na ręce. Z zabawek najbardziej lubi sznureczki, sporadycznie myszkę, czasem jakąś piłeczkę, ale bez przesady. Myje się tyle, ile musi. Czasem nadstawia łeb pod jęzor Misi. Bardzo ciekawski i odważny, ale weterynarza bywa histerykiem - kroplówka nie zawsze była łatwą sprawą. Czasem spędza sporo czasu marudząc przy jedzeniu (szczególnie, kiedy otrzymuje swoją porcję leku). Byłby przeszczęśliwy mogąc biegać po drzewach, dachach i innych wysokościach. Skoro nie może, rekompensuje to sobie górnymi szafkami w kuchni i szafą w pokoju. Czasem półkami książkowymi.

Mogłabym tak jeszcze wymieniać. Jak widać gatunek ten sam, a różnic co nie miara. Oznacza to zatem, że kotów nie da się wepchnąć do jednej szufladki. Owszem może i są mistrzami wyolbrzymiania, czasem reagują zbyt impulsywnie, lubią rutynę, bywa, że nerwowo reagują na zmiany, ale na pewno nie są wredne i złośliwe.

To, co my definiujemy jako umyślne działania kota (kot nasikał do buta, wygrzebał ziemię z doniczki), jest tak naprawdę komunikatem, że coś jest nie w porządku, że coś się zmieniło, że przebudowało znaną i lubianą rutynę, że coś boli, że jest inaczej.

O tym, że nie ma złotej recepty na kota świetnie opisała Małgorzata Biegańska – Hendryk w książce „Co jest, kocie?”.

Autorka, jako wieloletnia wolontariuszka w fundacji zajmującej się bezdomnymi kotami oraz osoba mająca czterech kocich rezydentów, tutaj warto dodać, że niekoniecznie łatwych w codziennej obsłudze ze względu na charakter (aspołeczność) lub zdrowotne przypadłości (zaburzenia jelitowe, uszkodzone oko, głuchota) – sporo wie o kocich zachowaniach, języku i sposobach komunikacji z ludźmi.

Swoje doświadczenia bardzo przystępnie przelała na papier. Rzekłabym, że jest to najlepsza książka o kocim behawioryźmie i współżyciu gatunku ludzkiego i kociego, na jaką do tej pory trafiłam. To świetny kurs obsługi kota w holistycznym ujęciu. Jej celem jest upodmiotowienie kota, uświadomienie, że nie jest dodatkiem do domu.

Autorka wielokrotnie zdaje się mówić: „szanuj potrzeby kota i twórz pozytywne skojarzenia, a reakcje (nawet te, na które się złościsz) traktuj jak komunikaty i nie zapominaj przy tym, że kot jest kotem”.

Stawianie na świadomą komunikację z kotem jest ogromnym plusem tej książki. Podobnie jak zwrócenie uwagi na zabezpieczanie okien, na BARF’a i karmy bezzbożowe, na uważną socjalizację nowych kotów z rezydentami oraz na to, że karcenie, a więc nieumiejętna reakcja na koci komunikat może wyrządzić wiele szkód (nie tylko w psychice kota, ale i wzajemnych relacjach na linii kot-człowiek).

Książka podzielona jest na rozdziały (etiologia, rozwój, kot w domu, komunikacja, sposoby radzenia sobie z nowymi sytuacjami, socjalizacja, problemy behawioralne i zdrowotne). Każdy z rozdziałów oprócz przystępnej treści zawiera również przykłady, wskazówki i na koniec - podsumowania. To bardzo przydatne akcenty pomagające na systematyzację informacji.

Dla mnie jest to książka idealna. Polecam ją nie tylko kociarzom, również wszystkim tym (a może nawet przede wszystkim), którzy kotów nie lubią – może po lekturze zmienią zdanie o tych bardzo inteligentnych, ale i delikatnych zwierzętach.

Książkę do recenzji przekazało wydawnictwo Samo Sedno

(absolutne) 6/6

___________________

* cytaty: Małgorzata Biegańska-Hendryk – Co jest, kocie? Wszystko, co musisz wiedzieć, aby zrozumieć swojego kota; wyd. Samo Sedno 2015